این روزها مرا به خاطرات فرداهایی می برند که خیلی دوست داشتم «سارا» در «تصمیم کبری»یِ خود بگیرد. اما امروز نه سارا دارم نه تصمیم! وقتی سارای سالهای زمستانم را ورق می زنم بوی تازگی و حوصله، تمام لبخندم را گرفته بود تمام تو را. امروز فریاد می کشم برای دردهای سرگردانی که انباشته می شوند وقتی نگاهم نمی کنی. همه ی دست نوشته های گیجم را برای نرفتنت می نویسم برای لبخندی ماندن! برای عطر سجده ات وقتی جانمازت را می بوسم. برای تو! همه عوض شدند. آسمان هم دیگر گول دست های خالی ام را نمی خورد. زمین، جای خالی تو را به چه چیز خواهد داد وقتی به خودم فکر می کنم؟ سیب ها هم بوی انگور های پلاسیده ای را می بافند که سالهاست در خمره ای بغض انگیز جا خوش کرده است! نمی خواهم  گریه کنم ولی چشم های بی حواسی که صدایت را هنوز شاداب و خندان می بیند خیلی دل نازک شده است. تنهایش مگذار